Door mijn lens vertel ik verhalen over het buitenleven – over wandelen door de mooiste natuurgebieden, wildplukken in de herfst, biodiversiteit in je achtertuin, en mensen die met hart en ziel in de natuur werken.

Er zijn momenten waarop alles samenkomt: de natuur, het werk, de mensen. Het is niet de bedoeling om te wachten op het perfecte moment. Het gebeurt gewoon. Je ziet het, je voelt het – en wilt het vastleggen.

Als buitenleven fotograaf en visuele verhalenverteller zoek ik precies die authentieke momenten. Verhalen die onder je huid kruipen, mensen met modder aan hun laarzen, en een schoonheid die overal te vinden is. Als je maar goed kijkt.

“Ik geloof dat ieder buitenmens z’n eigen manier heeft om te verbinden met de natuur – of je nu een hike maakt, met kinderen op pad gaat, of in de tuin werkt.”

In deze blog neem ik je mee naar plekken waar ik het liefste ben. Waar mensen met hart en ziel werken in en met de natuur. Waar het licht verandert, de lucht beweegt, en niets te regisseren valt. Dat is wat me aantrekt: het ongeplande, het echte, het levende.

Marin gebruikt al haar zintuigen om op geheel eigen wijze de natuur te ontdekken. Haar nieuwsgierigheid is heerlijk om te zien. Op ontdekkingstocht in het Geuldal van Limburg. (foto: Esther Meijer)

Samen met mijn dochter Marin ga ik op pad, op zoek naar natuurschatten. En ontdekken we telkens weer de kleine wonderen die overal om ons heen verborgen liggen. Of ik nu fotografeer, wandel of in onze tuin zit, de natuur blijft me verbazen en verrassen. En ik kan niet wachten om deze ervaringen met je te delen!

De prachtige Vienne met haar dam en waterval was ons speelterrein. We leerden er klimmen en klauteren over enorme zwerfkeien. Maakten van een oude PETfles een ‘visjesval’ met kiezelsteentjes en stukjes stokbrood. Lieten piepkleine visjes aan onze tenen knagen – volgens mij waren wij de voorlopers van Doctor Fish! En leerden het Franse woord voor ‘kikker’ van Marie en Vincent. Twee kinderen die met hun ouders – vanuit Parijs meen ik me te herinneren – hier naartoe waren gekomen om te genieten van de rust.

Diezelfde rust vond ik later ook met Tim in Goudargues, bij Camping La Grenouille. Die gewoon dus “De Kikker” heet. Dat realiseer ik me nu pas, terwijl ik dit typ.

Mijn liefde voor buitenleven deel ik met mijn dochter Marin. Samen gaan we op zoek naar natuurschatten: dennenappels, steentjes, bladeren, takjes. Ze noemt het zelf ‘schat zoeken’, alsof het een serieuze missie is. En eigenlijk is dat het ook.

Samen ontdekken we hoe je buiten écht leert kijken. Marin heeft een scherp oog voor details die ik soms zelf over het hoofd zie. Buiten zijn is voor haar vanzelfsprekend.

We genieten van de kleine ontdekkingen die we tegenkomen in onze tuin en daarbuiten. Of het nu een spin is die een prachtig web maakt, een glinsterend slakkenspoor op de stoep of een bijzonder gevormde steen midden in het bos. Het maakt niet uit hoe groot of klein, alles is het observeren waard.

Waar ik misschien aan dingen voorbij zou lopen, blijft zij stilstaan. Door haar ogen krijgt alles betekenis. Een tak is niet zomaar een tak, en een kever is ineens iets bijzonders. Ze leert me opnieuw kijken, alsof de wereld om ons heen elke keer iets nieuws te bieden heeft. Elke wandeling buiten voelt daardoor als een kleine ontdekkingsreis, niet groots of meeslepend, maar juist in het kleine zit het avontuur.

In mijn zelfontworpen tuin is het een komen en gaan van vogels, bijen, libellen en andere bezoekers. En zelfs egels!

Ik geniet van alles wat leeft, vliegt, kruipt of groeit. Of het nou mossen zijn op een kei, of pimpelmezen die een verfrissend bad nemen in onze vijver. In onze tuin laat ik de natuur lekker haar gang gaan. Het is een plek waar biodiversiteit welkom is – een klein, natuurinclusief paradijsje.

Een vijver vol leven, een bonte mix van planten en struiken, bloemen die op hun eigen ritme bloeien – het is een plek waar de natuur welkom is. Geen perfect gazon, maar juist een beetje rommelig. Juist in die natuurlijk ‘chaos’ gebeurt er van alles. Je tuin leeft, omdat de natuur de ruimte krijgt.

Afgelopen voorjaar bouwde merels zelfs vier keer een nest in onze hedera. We volgden hun gezinsleven van dichtbij. Van het bouwen tot het voeren, en ook het uitvliegen. Eén keer waren we er zelfs getuige van hoe een Vlaamse gaai – die we nog niet eerder in onze tuin hadden gezien – een jong uit het nest greep. Er ontstond complete paniek. De merelouders zetten alles op alles om hun jong te redden. Of dat is gelukt weten we niet. Maar het raakte ons wel. Zo dichtbij, zo echt.

Het is fascinerend om te zien hoe snel de natuur reageert als je haar de ruimte geeft.

Ik weet niet precies wanneer het begon, maar vogels horen voor mij echt bij buiten zijn. Misschien omdat ze altijd ergens in de buurt zijn – zelfs in de stad, op een balkon of in een achtertuin. Hun gezang is zo vanzelfsprekend, dat je bijna vergeet hoe stil het zou zijn zonder. Juist die gedachte maakte me ooit verdrietig: stel je voor, een wereld zonder vogelgeluiden. Geen merel in de ochtend, geen roodborst in de herfst. Geen getik van spechten of het zachte gefluit dat door een open raam naar binnen waait.

Misschien ben ik daarom ooit lid geworden van de Vogelbescherming. Omdat ik dacht: als ik iets kan doen om vogels te helpen, dan doe ik dat. Al is het maar klein. Een bijdrage, een vogelvriendelijke tuin, meedoen aan een telling – alles helpt. En het voelt goed om ergens bij te horen waar mensen net zo enthousiast zijn over vogels als ik.

De Nationale Tuinvogeltelling dit jaar was zo’n moment waarop alles samenkwam. Samen met andere enthousiaste vogelaars telde ik tuinvogels in de tuin van Vogelbescherming Nederland. Camilla Dreef en Arjan Dwarshuis waren er ook. Er werd gekeken, geluisterd, genoteerd – en vooral veel gedeeld. Niet alleen waarnemingen, maar ook verwondering. Dat halfuur vloog voorbij, letterlijk en figuurlijk.

Thuis kijk ik nog steeds iedere dag naar wie er langskomt in de tuin. Soms pak ik mijn camera erbij, soms gewoon een kop thee. Roodborstjes, koolmezen, vinken, huismussen, af en toe een ekster – ik ken ze inmiddels aardig. En toch is het nooit hetzelfde. Vogels zijn altijd in beweging, altijd alert, altijd bezig. Daar geniet ik van.

Op dit moment spaar ik voor een goede verrekijker. Niet om soorten af te vinken, maar om meer te zien van wat er al is. Vogels geven mij het gevoel dat ik deel uitmaak van iets groters. En hoe beter ik kijk, hoe meer ik ontdek. Het mooie is: je hoeft er bijna niets voor te doen. Alleen even stil te zijn.

Als ik met mijn camera op pad ga, weet ik zelden van tevoren hoe de dag zal verlopen. Het landschap en de mensen leiden me. En juist die spontane momenten, de onverwachte ontmoetingen tussen mens en natuur, daar kan ik zo van genieten.

“Soms sta ik ineens stil omdat het licht nét goed valt. Of omdat er iets gebeurt wat je niet kúnt regisseren.”

Buiten fotograferen is nooit hetzelfde. Je hebt geen controle over het licht, de omstandigheden of het weer. Je weet nooit precies wat je krijgt. Die onvoorspelbaarheid maakt het juist spannend – en zorgt voor authentieke outdoor storytelling. En dat is precies waarom ik het doe. Want daar, midden in de modder, de wind of de stilte, ontstaan voor mij de echte beelden.

De natuur geeft mij ruimte om te experimenteren en mijn creativiteit de vrije loop te laten: met compositie, licht en perspectief. Voorgrond, achtergrond, sfeer – alles draagt voor mij bij aan een beeld dat bijblijft. Zo ontstaat er een verhaal in lagen – niet plat, maar dynamisch.

Je kan nog zo goed voorbereid zijn; de natuur maakt haar eigen plannen. En dat maakt elke fotoreportage zo verrassend. Buiten werken betekent meebewegen met het moment. Improviseren, aanvoelen, vertrouwen op je zintuigen.

Wat ik het liefst vastleg zijn mensen in hun element, in weer en wind, middenin een groene oase van schoonheid en rust. Dat is wat buitenleven zo puur maakt.

Mensen die gewend zijn aan onbegaanbare paden, aan regen en onvoorspelbaarheid. Die hun handen vies maken en gewoon hun werk doen. Of dat nu op een erf is, in het veld of langs de bosrand. Ik loop met ze mee, observeer, stel wat vragen – maar vooral: ik kijk en leg vast.

Voor mij hoeft het niet perfect. Als het maar echt is. Geen geposeerde glimlach, geen gepoetste schoenen. Juist de rafelrandjes en het echte werk maken het verhaal compleet.

Geen styling, geen script. Ik werk met wat er is. Met mensen die middenin de natuur staan en het van dichtbij ervaren – boeren, ecologen, vakmensen, natuurliefhebbers. Mensen met vuile handen, versleten laarzen en een blik vol concentratie.

Ik kwam thuis met spierpijn in mijn benen, zand in mijn schoenen en een hoofd vol verhalen. En een kaartje in mijn camera dat meer bevat dan alleen foto’s. Deze fotoreportage is een ode geworden. Aan het buitenleven. Aan vakmanschap. Aan Henk, Floy, Bor – en de hei.

Wat zou ik graag vaker zulke reportages maken. Wat ben ik trots op deze serie!

Voor verschillende opdrachtgevers maak ik Storytelling series waarbij natuur en mensen samenkomen. Zo fotografeerde ik voor Ede Markering meerdere seizoenen lang het leven in onze Veluwse gemeente. Ik fotografeerde wandelaars tussen de glooiende paarse heide, ruiters op zandpaden, en natuurliefhebbers onderweg.

Een van de opdrachten was het in beeld brengen van de ruiter- en menroutes in de regio. Ik ging op pad met ruiters en menners en legde onderweg vast wat je allemaal tegenkomt: opstapplaatsen, doorgangen, rustplekken voor ruiter en paard, en sfeervolle locaties om even te pauzeren. Praktische informatie, maar altijd met oog voor de beleving onderweg.

▸ De Storytelling serie van de ruiter- en menroute vind je hier: Storytelling: Ruiter- en Menroute, voor Ede Marketing

Voor StreekWaar bezocht ik lokale boeren en tuinders die elke dag buiten werken. Op het land, in de kas, tussen groenten en aarde. Mensen die niet alleen duurzaam voedsel verbouwen, maar ook zorgen voor een gezonde bodem en een leefbare omgeving.

Wat me opviel, was de rust en toewijding waarmee ze werken. Alles gebeurt in het ritme van de seizoenen. Ze kiezen bewust voor een andere manier van produceren: lokaal, duurzaam, met respect voor mens, dier en bodem.

Een van de herinneringen die mij bijblijft is mijn fotoshoot bij Landbouwbedrijf De Oude Ronde in Wageningen. Het was een drukke dag vol klanten die verse biologische asperges kwamen halen, terwijl ik heen en weer rende tussen het veld en de winkel om de bijzondere momenten vast te leggen. Aspergeteler Han de Ronde vertelde vol passie over zijn werk en liet me zien hoe hij met vakmanschap de asperges oogstte. Het was even wennen voor hem om voor de camera te poseren, maar zijn trotse glimlach bij het tonen van zijn prachtige asperges sprak boekdelen.

▸ Meer zien van de Storytelling serie van Aspergeteler Han de Ronde: Storytelling: Landbouwbedrijf De Oude Ronde, voor StreekWaar

StreekWaar verbindt deze mensen met elkaar en met de regio. Zo wordt zichtbaar hoeveel waarde er zit in kleinschalig, eerlijk en betrokken voedsel maken. Ik ben blij dat ik deze verhalen, vol liefde en ambacht in beeld mag brengen.

Afgelopen herfst liep ik met Marieke van Leersum door de Wageningse uiterwaarden. Ze had me gevraagd om foto’s te maken voor haar biologische cateringbedrijf De Groene Ketel. Marieke kookt met wat de natuur op dat moment te bieden heeft. Door te wildplukken verzamelt ze verrassende en smaakvolle ingrediënten voor haar plantaardige en seizoensgebonden gerechten.

Terwijl ik haar verhaal fotografeerde, vulde zij haar mand met kruiden, blaadjes en bessen die ze onderweg tegenkwam. Langs het pad stonden struiken vol meidoornbessen. Marieke had er nog niet eerder mee gewerkt, maar besloot ze te proberen. Dat is wat ik zo waardeer aan haar manier van werken: ze kijkt naar wat het seizoen te bieden heeft en pakt dat met beide handen aan. Geen recepten, maar afgestemd op wat er op dat moment groeit en bloeit.

Voor mij is dit ook de manier waarop ik het liefst werk. Samen op pad, in het landschap dat meebeweegt. Het licht van die herfstdag, de kleuren van het seizoen, de onverwachte details: dat zijn de elementen die een Storytelling fotoserie tot leven brengen.

Net als diversiteit bij mensen ben ik ook erg fan van biologische diversiteit, oftewel biodiversiteit. Het kan mij niet divers genoeg zijn. Ik hou van gevarieerd en gemêleerd. Van krachten bundelen en samenleven. Biodiversiteit is niet alleen prachtig, het is ook van levensbelang. Voor ons allemaal. Gezonde natuur betekent schoon water, vruchtbare grond, frisse lucht en voedsel op ons bord. Dus hoe klein je ook begint – elk plantje, elk rommelhoekje, elke bloem telt mee.

In onze tuin probeer ik al mijn steentje bij te dragen aan biodiversiteit. Maar hoe gaaf is het dat er ook op grotere schaal aan biodiversiteit wordt gewerkt! Bijvoorbeeld door Earthwatch Europe, een organisatie waarvoor ik met veel liefde fotografeer. Zij helpen boeren om natuurinclusief te werken. Om de natuur weer een plek te geven op het land.

Met hun programma Farming with Nature laten ze zien dat landbouw en biodiversiteit hand in hand kunnen gaan. Zij werken samen met boeren, onderzoekers en betrokken burgers aan duurzame landbouw, gezondere bodems en meer biodiversiteit op het boerenland.

Tijdens events als de Soil Blitz gaan mensen zelf met een toolkit op pad. Op zoek naar regenwormen, bodemstructuur, en alles wat een levende bodem gezond maakt. Als fotograaf legde ik vast hoe kennis, nieuwsgierigheid en jarenlange praktijkervaring samenkwamen op een weiland in het Groene Hart. Gesprekken over structuur, regenwormen, vocht en wat dat allemaal zegt over de vitaliteit van hun land. Op zulke momenten voelt fotograferen voor mij niet als werk, maar als mijn manier om iets bij te dragen aan een wereld waarin natuur de ruimte krijgt.

Er zijn mensen die dagelijks buiten leven en werken. Die met hun handen de aarde verzorgen, met kinderen op avontuur gaan, of diersoorten beschermen en verzorgen. Dat zijn de verhalen die ik wil vastleggen – met al hun ruwe randjes en harten van goud.

Ik heb een zwak voor mensen die vol overgave werken aan biodiversiteit, gezonde ecosystemen, landschappen vol leven. Mensen die tuinen vergroenen, zich inzetten voor duurzaam voedsel, anderen inspireren de prachtige natuur een handje te helpen. Of die kinderen de natuur laten ontdekken met schepnet en vergrootglas.

We delen dezelfde liefde voor buiten. Voor het pure, het ongepolijste. Voor modder onder je schoenen, haren vol blaadjes, en wangen die rood worden van wind of zon. En juist dát wil ik met mijn fotografie laten zien. Niet te gepolijst, geen gemaakte setting, maar zoals het is: écht en met karakter.